ಚಂದ್ರಮುಖಿ

ಆ ಮಗುವಿನ ಮೃತದೇಹದ ಮುಂದೆ ನಿಂತವನಿಗೆ ಇಡೀ ಜೀವವೇ ಜಗ್ಗಿದಂತಾಯಿತು. ಅದರ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿಯೇ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕಣ್ಣೀರಾಗಿದ್ದರು. ಐದು ನಿಮಿಷ ಹಾಗೇ ನಿಂತು ಬಿಟ್ಟೆ. ಇಡೀ ದೇಹಕ್ಕೆ ಬಿಳಿ ಬಟ್ಟೆ ಸುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಮಗು ಎರಡು ಮೊಳದಷ್ಟೂ ಉದ್ದವಿಲ್ಲ. ಮುಖದ ಚರ್ಮ ಎಷ್ಟು ತೆಳ್ಗಗಿದೆ ಎಂದರೆ ಅದು ರೇಷಿಮೆ ನೂಲಿನಂತೆ ಮುಖದ ಮೂಳೆಗಳಿಗೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಗೋಚರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹಳ ಹೊತ್ತು ನಿಲ್ಲಲಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆ ಮನೆಯ ಹಾಲ್ ನಿಂದ ಈಚೆಗೆ ಬಂದು ಮಿತ್ರರ ಜೊತೆ ನಿಂತವನಿಗೆ ಮನಸ್ಸಿನ ತುಂಬಾ ವೇದನೆ-ಸಂಕಟ. ಬದುಕಿನ ತಕ್ಕಡಿಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಮಪಾಲು ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಏನಾಗುತ್ತದೆ? ಒಬ್ಬರ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅತೀವ ಯಾತನೆ, ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಮೆರೆಯುವಷ್ಟು ಸುಖ, ಉಲ್ಲಾಸ. ಜೀವನ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಹನೀಯವಾಗಿ ಯಾಕಿರುವುದಿಲ್ಲ? ಆವಾಗ ಜೀವನವೇ ಪರಿಪೂರ್ಣವಾಗುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ನೋಡಿದ್ದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಮಗುವಿನ ಮೃತ ದೇಹ ಅಲ್ಲ! ಮಗುವಿನ ಹಾಗೆ ಇದ್ದವಳು ಅವಳು. ಆಕೆಗೆ ಸುಮಾರು ಹತ್ತು ವರ್ಷ. ಆದರೆ ಇಡೀ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಇಲ್ಲ. ಬೆನ್ನುಮೂಳೆ, ಮೆದುಳು, ಶ್ವಾಸಕೋಶ.... ಯಾವುದರಲ್ಲೂ ಬೆಳವಣಿಗೆ ಕಾಣಲೇ ಇಲ್ಲ. ಡಾಕ್ಟರು ಆರಂಭದಲ್ಲೇ ಹೇಳಿದ್ದರು ಈ ಮಾತುಗಳನ್ನು. ಮಗು ಬದುಕಿದರೆ ಹತ್ತು ವರ್ಷ ಬದುಕಬಹುದು ಎಂದ್ದಿದ್ದರು. ಹಾಗಂತ ಕರುಳ ಕುಡಿಯಲ್ಲವೇ ಅದು? ಅಂದಿನಿಂದ ಶುರುವಾಯಿತು ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಬದುಕಿನ ಹೊಸ ತಿರುವು. ಅಪ್ಪ...

ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ ತಿಂಗಳ ಮೂರನೇ ವಾರ. ಶಿರಾಡಿ ಘಾಟ್ ಹತ್ತಿ ಮಂಗಳೂರಿಂದ ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುವ ಸಾಹಸಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿದೆವು ನಾವು ಮೂವರು ಸ್ನೇಹಿತರು. ಸುಮಾರು ಇಪ್ಪತ್ಮೂರು ಕಿ.ಮೀ. ಘಾಟ್! ಅಬ್ಬಾ! ದೇವರೇ ಗತಿ ಅಲ್ಲೇನಿದೆ ರಸ್ತೆ? ಪಕ್ಕದಲ್ಲೇ ಮೈಮೇಲೆ ಬರುವಂತೆ ಹಾದು ಹೋಗುವ ಟ್ಯಾಂಕರ್... ಒಂದೇ ಉಸಿರಿಗೆ ಮುಕ್ಕಾಲು ಭಾಗ ಘಾಟ್ ಏರಿದಾಗ ಬೆಟ್ಟದ ಹಸಿರು ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ಮಂಜಿನ ಹೊದಿಕೆ! ಕೆಳಗೆ ರಭಸದಿಂದ ಹರಿಯುತ್ತಿದೆ ನದಿ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಮನಸ್ಸು ಒಮ್ಮೆಗೇ ಕುಣಿದಾಡಿತು. ಮೈ ತುಂಬ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಆಯಾಸ ಮಾಯವಾಯಿತು. ಬೆಂಗಳೂರು-ಮಂಗಳೂರು ರೈಲು ಇಲ್ಲೇ ಬೆಟ್ಟದ ಮೇಲೆ ಹಾದು ಹೋಗುತ್ತದಲ್ಲವೇ? ನಮ್ಮೊಳಗೇ ಚರ್ಚೆಗೆ ತೊಡಗಿದೆವು. ಈಗ ರೈಲು ಬಂದಿದ್ದರೆ ಎಷ್ಟು ಚೆಂದ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಕಣ್ಣು ಅಗಲಗೊಳಿಸಿ ನೋಡೇ ನೋಡಿದೆವು... ಹತ್ತೇ ನಿಮಿಷ! ಅಕೋ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು ರೈಲು! ಬೆಟ್ಟದ ಇನ್ನೊಂದು ಹಾಸಿನಲ್ಲಿ ನಿಂತ ನಮಗೆ ಸ್ವರ್ಗವೇ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕಷ್ಟು ಖುಷಿ. ಸತ್ತೇ ಹೋಗುವಷ್ಟು ಖುಷಿ ಅಂತಾರಲ್ಲ? ಹಾಗೆ. ಅದೊಂದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಅಪರೂಪದ ಕ್ಷಣ. ರೈಲು ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೇ ನಾವಲ್ಲಿ ಇರಬೇಕೇ? ಹಸಿರು... ಹಸಿರು... ಪರ್ವತ ಶ್ರೇಣಿ ಅದರ ಮೇಲೆ ಮಂಜಿನ ಹೊದಿಕೆ... ಕೆಳಗೆ ನದಿಯ ರಭಸ... ರಸ್ತೆಯ ಈ ಕಡೆಯಲ್ಲೂ ಸಣ್ಣಗೆ ಇಳಿದಿದೆ ಬೆಳ್ನೊರೆಯಂಥ ಜಲಝರಿ! ಎಲ್ಲಿ ಹೋಯಿತು ರೈಲು? ಹಸಿರ ಸಂಪತ್ತಿನ ನಡುವೆ ಸಣ್ಣಗೆ ಸದ್ದ...